Dwa lata w Azji cz. 2. Komputer dla podróżnika

Na blogu „Droga do Shangri-La” padło kiedyś w komentarzu pytanie: jakiego komputera i jakich programów używasz w podróży? Z początku nie sądziłem że kogoś może interesować taki techniczny aspekt podróżowania. Komputer to komputer, niemal każdy napotkany przez nas turysta/obieżyświat/backpacker (niepotrzebne skreślić) jeździ teraz z jakimś urządzeniem, które pozwala mu na kontakt ze światem. Zadziwiające, nawet w najbardziej zapadłych dziurach takiej na przykład Kambodży hotele oferują darmowe Wi-Fi. Prześcieradło może być szare, łóżko spróchniałe, karaluchy szurają odnóżami budząc Cię ze snu, ale bezprzewodowy internet to podstawa każdego guesthouse’u. Przy stole w jadalni przesiaduje zazwyczaj kilka osób, każda zajęta pokazywaniem światu jak niezwykłe są rzeczy które robi. Facebook, Twitter, blog i co tam jeszcze. Czasem można odnieść wrażenie, że wielu z nich wirtualna rzeczywistość zajmuje więcej czasu niż realna. Miliony ludzi jeżdżą przez pół świata po to, by kolekcjonować hasła do sieci bezprzewodowych lub poznawać kolejne kafejki internetowe.

Nie wyśmiewam nikogo. Sam tak nieraz robiłem. Zwłaszcza, gdy zmęczenie lub zły nastrój zniechęcały do wyjścia na ulicę.

Podróżowanie z komputerem ma wiele minusów. Największym z nich jest to, że będąc stale „on-line” nie potrafisz naprawdę oderwać się od świata który zamierzałeś zostawić. Sprawy od których chciałeś odpocząć doganiają Cię, czy tego chcesz czy nie. Wirtualna rzeczywistość to także złodziej czasu, który fajniej byłoby poświęcić na poznawanie nowego miejsca.

Komputer w podróży, zwłaszcza długiej, okazuje się jednak niezbędny. Dzięki małemu urządzeniu nie tracisz kontaktu rodziną i przyjaciółmi. Jeśli decydujesz się na pisanie bloga, nie jesteś zależny od zawirusowanego grata stojącego w jakiejś podejrzanej suterenie (OK, nie wszystkie kafejki są takie; nawet nie większość). Komputer to najlepsze miejsce do gromadzenia zdjęć i filmów, ich selekcji i obróbki. Podczas dwóch lat spędzonych w Azji na bieżąco segregowałem robione fotografie. Gdyby nie to, odrzucanie tych nieudanych po powrocie zajęłoby tygodnie. Jeśli współpracujesz z jakąś gazetą lub portalem możesz na gorąco spisywać swoje wrażenia bez obawy, że czas zatrze w pamięci szczegóły. Jeśli projektujesz strony www lub tłumaczysz z japońskiego, dzięki komputerowi możesz zarabiać siedząc na plaży z widokiem na Pacyfik.

Jaki sprzęt zabrać w długą podróż? Na to pytanie nie ma jednej odpowiedzi. Jeśli jesteś fotografem lub grafikiem, będziesz chciał urządzenia szybkiego i z dużym ekranem. Jeśli przemieszczasz się na lekko, może wystarczyć Ci maleńki netbook lub tablet. W miejscach, gdzie trudno o dostęp do prądu, konieczny będzie sprzęt zużywający mało energii. W takim przypadku warto zastanowić się nad komputerem z dyskiem SDD, działającym w oparciu o pamięć flash. Urządzenia takie działają dłużej i są odporne na wstrząsy, choć idzie za tym wyższa cena. Ale nawet w zwykłym netbooku pojemna bateria jest w stanie zapewnić 8 godzin pracy.

Sprzęt którego używaliśmy w podróży przez Azję musiał być kompromisem. Niewielki, lekki, z pojemną baterią, umożliwiający pracę ze zdjęciami i filmami. To ostatnie jest problemem. Netbooki są zazwyczaj wyposażone w niezbyt wydajne procesory, co sprawia, że obróbka nawet kilkunastu zdjęć w formacie RAW trwa długo.

Mój komputer spełnia kilka funkcji. Służy do odbierania poczty i przeglądania internetu. Jest maszyną do pisania. Porządkuję na nim zdjęcia i obrabiam je przed publikacją w sieci lub czasopismach. Trzymam tu filmy, które tnę, sklejam i konwertuję, by wrzucić je na bloga lub włączyć do pokazu po powrocie. Sam pokaz tworzony jest również na tym sprzęcie. Czasami, choć rzadko, służy do oglądania filmów lub słuchania muzyki. Jednym słowem – jest na nim prawie wszystko to, czego mogę potrzebować do pracy z dala od domu.

W tabeli poniżej zebrałem listę programów jakich używam. Jak łatwo dostrzec, niemal wszystkie są darmowe, wiele dostępnych na licencji Open Source. Oprócz aspektu finansowego ma to ważną zaletę: w razie awarii sprzętu nie potrzebuję płyt z wersją instalacyjną każdego z nich. Aby je odzyskać wystarczy dostęp do internetu.