29 szlaków długodystansowych świata

71 odpowiedzi

1. Wspaniała trasa to GR78 we Francji, która pokrywa się w pewnym odcinku z Camino francuskim przez Pireneje. Udało mi się w tym roku zrobić 200 km z Lourdes do Pamplony. A sam szlak zaczyna się wcześniej bo chyba od Carcassonne.

   Odpowiedz

2. via Dinarica mnie najbardziej zaciekawił

   Odpowiedz

   1. Mnie też ciekawi, dlatego planuję VD na jeden z najbliższych sezonów.

      Odpowiedz

      1. Niedawno (15.05 – 4.07) udało mi się samotnie przejść praktycznie całość Via Dinarica. Piękny szlak, niesamowite góry i bardzo życzliwi ludzie. Polecam każdemu długodystansowemu łazikowi!

         Odpowiedz

         1. Grzesiek, gratulacje! Gdybyś mógł napisać coś więcej byłbym wdzięczny: ile dni i jaką odległość przeszedłeś? I jaka to część całego szlaku? Czy w ogóle szlak VD jest już gotowy, a jeśli tak – jak wygląda wędrowanie nim, oznakowanie?

            Odpowiedz

            1. Dołączam się do prośby.:) Czy można gdzieś znaleźć Twoją relację z podróży? (VD)

3. Nie wiem, czy taki szlak – głównie pielgrzymkowy – można dorzucić. Jest to szlak w formie pętli wokół japońskiej wyspy Shikoku, obejmuje wędrówkę do 88 (można więcej) buddyjskich świątyń, trasa to ok. 1 200 km. Może któregoś dnia….

   Odpowiedz

4. j.w.
   Wersja podstawowa Szlaku 88 Świątyń, 1200 km. Wersja pełna to około 120 Świątyń i trochę ponad 1600 km.
   W planach na 2018 🙂
   *Ula to może się spotkamy 🙂

   Odpowiedz

   1. To już chyba całkiem konkrete plany. Ja wstępnie (bardzo wstępnie) planuję na „za 4 lata”, ale i wcześniejszy termin nie jest niemożliwy.
      Spotkać się na takiej trasie byłoby czymś niezwykle fajnym.

      Odpowiedz

5. No Łukaszu, Twoja lista przypomina mój plik Excela: szlaki do przejścia 🙂

   Odpowiedz

   1. Masz taki plik? Ja nie, ale jedna strona w moim starym zeszycie jest już cała zapisana. Gdy skreślam jedną pozycję, pojawiają się 2-3 następne.

      Odpowiedz

6. Via Dinarica wygląda super ciekawie, nie wiedziałem o niej wcześniej – dzięki za to.

   Great Himalayan Trail ma też planowaną dłuższą wersję, zaczynając od granicy pakistańsko-indyjskiej do Tybetu.

   Israel National Trail robiłbym w połączeniu z Lebanon Mountain Trail.

   Odpowiedz

   1. Robiłem mały fragment Szlaku Libańskiego, piękny kraj 🙂 Natomiast tym razem szlak izraelski chciałbym połączyć ze Szlakiem Abrahama w Palestynie (terytoria Zachodniego Brzegu Jordanu) i Jordan National Trial. Izrael i Jordania tworzą razem piękną pętlę, gdyż ich końce i początki są bardzo blisko siebie.

      Odpowiedz

7. Może trochę sprostuję, podane przez Ciebie 700 km dla szlaku Kom-Emine jest zawyżone, na ogół mówi się o około 600 km samego szlaku (do tego trzeba doliczyć koło 15 km dojścia na Kom i koło 10 na powrót z przylądka Emine). On raczej nie idzie bardzo wysoko, powyżej 2000 m.n.p.m. wychodzi się bodaj 3 razy, większość prowadzi po górach rzędu 1000-1500 m, ostatnie 100 km poniżej 1000 m.n.p.m. z końcówką nad morzem. W Rile czy Pirinie jest znacznie wyżej 🙂 skądinąd tamtędy też przechodzi jeden szlak, tylko znacznie krótszy.

   Pozdrawiam, Iwo

   Odpowiedz

   1. Dzięki za poprawkę. To ciekawe, że angielska Wikipedia podaje odległość 720 km, niemiecka 650, a ślad GPS na tej stronietylko 560. Ta wersja jest jednak znacznie uproszczona i nie prowadzi ściśle szlakiem. Nie ma wyjścia, trzeba będzie sprawdzić samemu.

      Odpowiedz

      1. Sprawdziłem 😀 sam szlak koło 580 km, do tego 20 km dojścia na szczyt Kom z Berkowicy gdzie jest oficjalny początek (standardowo, ja przedłużyłem o 4 dni wzdłuż Serbskiej granicy) i jakieś 8 km z Emine do Elenite (stamtąd dobry dojazd do Burgas). Szlak dość pusty ale łatwy (przemierzają go rowerzyści), dużo dróg leśnych i polnych, jest długi odcinek (ok. 380 km) bez sklepu, ale z paroma schroniskami i bez problemu z odbiciem do cywilizacji. Bardzo widokowy, piękne lasy i całe dni na rozległych połoninach. Bułgarzy chodzą praktycznie wyłącznie w kierunku Kom-Emine (ponoć 100-200 osób rocznie). Standardowo około 21 dni, ja się wyrobiłem w 18, można bez większych problemów szybciej (rekord to 4 dni!).

         Wszystko można znaleźć na stronie https://komemine.com/ ewentualnie dopytać się na bułgarskim forum turystycznym http://planina.e-psylon.net/viewforum.php?f=18

         Pozdrawiam,
         Iwo

         Odpowiedz

8. Cześć Łukasz, świetny tekst o szlakach pieszych, nie byłem świadom takiej ich mnogości. Ciekawe że czytając Twój wpis dostaję zastrzyk adrenaliny – tak działa magia wędrówki. Mój pomysł na szlak jest skromny, określić go można wręcz swojskim. Roboczo nazywam go Ściana Wschodnia. polegałby on na swobodnej wędrówce – takim dryfowaniu z kompasem, z północy na południe (lub odwrotnie) np. z rejonu Suwałk w Bieszczady, mniej więcej wzdłuż granic Polski, ścieżkami, drogami gruntowymi i tym podobnymi, czasem wpisując się w już istniejące tam szlaki. Liczyłby on około 800km. Myślę że w tym przypadku atutem byłby samodzielny dobór dróg, dzikie noclegi – poczucie takiej trochę bezcelowej tułaczki. Jako ciekawostkę dodam, że w ostatnich kilkunastu latach było kilku takich zapaleńców, którzy przeszli wzdłuż granic całą Polskę czyli około 3 – 4 tyś km. Pozdrawiam Cię Łukasz i nie ukrywam że chciałbym przeczytać kiedyś, obszerny opis Twojego przejścia, któregoś z tych megaszlaków amerykańskich. Powodzenia. Hej

   Odpowiedz

   1. Znakomity pomysł 🙂

      Zdradzę Ci, że dokładnie takie przejście chodzi mi po głowie od kilku lat. Nie okrążenie całej Polski, ale właśnie wędrówka z Puszczy Rominckiej do źródeł Sanu. Byłoby się wtedy znacznie częściej wśród ludzi, taki marsz byłby więc niezłą lekcją naszej własnej kultury.

      Odpowiedz

      1. Brzmi fantastycznie! Ściana Wschodnia to ten rejon naszego kraju, który niesamowicie mnie fascynuje; właśnie ta „Polska B”, nieco dzika, zacofana, może przez to bardziej prawdziwa. Byłby z tego piękny reportaż. A obejście Polski dookoła… Ech! Ciekawe, ile by to trwało 🙂

         Odpowiedz

         1. Obejście Polski to około 3500-4000 km. Taki dystans przeszedłem do Santiago i trwało to 3,5 miesiąca. Masz tyle urlopu? 😀

            Odpowiedz

   2. Polska Egzotyczna to popularna trasa wędrówkowo-rowerowa.
      Przewodnik Rewasza jest genialny i szkoda to miejsce przejść bez takiego solidnego backgroundu.

      Rocznie ten szlak robi kilkanaście osób,

      Odpowiedz

      1. Nie wiedziałem zupełnie, że to szlak – myślałem że po prostu przewodnik. Jeśli tak, to zajrzę do niego, bo dojrzewam powoli do zrobienia „ściany wschodniej”.

         Odpowiedz

   3. To może trochę nieskromnie, pochwalę się, próbowałem przejść w tym roku, jednak nie skończyłem trasy. Planowałem skończyć w Ustrzykach Górnych. Trochę za późno wyszedłem, (5 września) na trasie byłem 22 dni, jednak jak na pierwszy raz jestem z siebie całkiem zadowolony 🙂
      Tutaj jest zapisany ślad. https://www.google.com/maps/d/u/0/viewer?mid=1Is_tYd1ct6cunK60K60AZlLASIM&ll=52.89337205854973%2C24.424632490997283&z=8

      Odpowiedz

      1. Ponad połowa „ściany wschodniej”, nieźle!

         Odpowiedz

         1. Dodam jeszcze, że słuchając różnych komunikatów w mediach o problemach na granicy, doszedłem do wniosku, że zgłoszę 'wycieczkę’ Straży Granicznej. Już na trasie okazało się, że był to strzał w dziesiątkę, Dosyć częste kontrole ograniczały się do wysłania danych identyfikacyjnych do oficera dyżurnego i otrzymania komunikatu zwrotnego, że przemarsz zgłoszony, od tego momentu rozpoczynaliśmy bardzo sympatyczne pogawędki. W kilku przypadkach rady oficerów z SG bardzo się przydały. Piszę o tym dlatego, że spotkałem sporo rowerzystów, którzy skarżyli się na długie i szczegółowe kontrole SG.

            Odpowiedz

9. Hej,

   W innym wpisie napisałeś że cieszysz się kiedy twoje dokonania inspirują innych. Nie przeczę że wszystkie twoje wędrówki mnie inspirują ale szczególnie ten wpis zainspirował mnie do podjęcia próby przejścia pierwszego szlaku długodystansowego w swoim życiu. Wybór padł na Olafsweg :). Na razie robię pierwsze szkice, rozeznanie i przymiarki ale mam nadzieję że w lecie uda się wybrać i przejść ten szlak :). Trzeba się tylko dobrze przygotować.

   Pozdrawiam!

   Odpowiedz

   1. Dzięki! I powodzenia w takim razie, fajnie byłoby przeczytać jakieś krótkie sprawozdanie po Twoim powrocie.

      Odpowiedz

      1. Przeszłam Olafsweg z namiotem, w razie czego chętnie odpowiem na pytania 🙂 Pozdrawiam i również dzięki za inspiracje.

         Odpowiedz

      2. Hej! Już jutro wyruszam do Norwegii by zmierzyć się z tym szlakiem. Relacja pewnie pojawi się po powrocie ale zapowiedź już jest na moim blogu. (www.wldc.cba.pl) Pozdrawiam!

         Odpowiedz

      3. Hej,

         Zapraszam na stronę http://www.1plecak.pl (dawne http://www.wldc.cba.pl) bo pojawił się pierwszy artykuł dotyczący szlaku Św. Olafa.
         Kolejne artykuły w przygotowaniu!

         Pozdrawiam!

         Odpowiedz

10. Jeszcze się robi, i robił się będzie bardzo długo, ale przyjemnie jest obserwować proces tworzenia długodystansowego szlaku z prawdziwego zdarzenia – mowa o Transcaucasian Trail (http://transcaucasiantrail.org/en/). Z zasady będzie to szlak trekkingowy, ale ma być bardzo elastyczny i dostosowany też dla rowerzystów. Często wchodzę na stronę projektu. W życiu bym nie pomyślał, że to taki ogrom pracy.

    Odpowiedz

    1. Zupełnie o nim zapomniałem – bardzo fajna inicjatywa. Dzięki za przypomnienie.

       Odpowiedz

11. Ani nie chodziłam na długie dystanse, ani nawet nie wiem, czy się do tego nadaję, ale oszalałam! Przepiękne te szlaki i naszła mnie ogromna ochota, żeby przyhasać po innych górach, niż namiętnie eksplorowane przez mnie Beskidy, od których nie mogę (a raczej nie chcę) się uwolnić. Moje serce zabiło szybciej zwłaszcza do tych bałkańskich. Bułgarska Stara Płanina jest cudna i szalenie za nią tęsknię, choć jak się szlajałam w tamtych okolicach, to jeszcze żyłam w tym błogim okresie mojego życia, kiedy kompletnie nie interesowało mnie, co to za góry 🙂

    Odpowiedz

    1. Ja spróbowałem i nie pożałowałem. Byłem jestem i pozostanę miłośnikiem Beskidów. Od nich zacząłem moją przygodę z górami. Potem przyszedł czas na sprawdzenie jak znoszę tydzień czy dwa na szlaku „w pełnym oporządzeniu” w nieco dalszych rejonach Karpat. No i w końcu w tym roku odważyłem się na „coś większego” – blisko dwumiesięczną bałkańską eskapadę. Uwierz w siebie. Nie trzeba być „Pudzianem”, żeby robić długie dystanse 🙂

       Odpowiedz

12. Świetne zestawienie. Może opracujesz, krótsze szlaki w Europie? Takie na urlop pracujących miast i wsi (max 3 tygodnie).

    Odpowiedz

13. Z moich obliczeń wynika, że przeszedłem około 1100 kilometrów w 47 dni + około 100 km stopem kiedy sytuacja tego wymagała. Cały wyjazd łącznie z transportem trwał 52 dni. Maszerowałem dzień w dzień między 10 a 13 godzin. Średnio jakieś 23 km na dobę ale często wychodziło więcej.
    Przeszedłem zdecydowaną większość szlaku. Jednakże moja trasa różniła się od zaproponowanej przez autorów VD:
    1. W Bośni wyminąłem rejon Sarajewa ze względu na dużą ilość min (Skróciło to oczywiście całą trasę bo w tym miejscu VD zatacza potężny łuk)
    2. W Chorwacji zmodyfikowałem trasę w rejonie południowego Welebitu, powód ten sam.
    3. Przekroczyłem granicę bośniacko-chorwacką 40 km bardziej na południe niż zakładałem (pan burak na granicy) w związku z czym jedynie „liznąłem” Kamesznicę. 4. Ze względu na kontuzję pod sam koniec spędziłem 2 dni w Górach Północnoalbańskich zamiast 4 planowanych.
    Kilka istotnych uwag:
    1. Idąc VD 4-5 razy przechodziłem przez pola minowe. Zarówno w Chorwacji jak i Bośni w zaminowanych pasmach szlaki turystyczne schodziły z szutru dopiero tam, gdzie teren był oczyszczony z min. Często był to jedynie korytarz „wydłubany” przez saperów. Dlatego np. na chorwackich mapach turystycznych bardzo dokładnie oznacza się szerokość strefy bezpieczeństwa. Wszędzie tam, gdzie pojawiało się niebezpieczeństwo montowano czerwone tabliczki z wizerunkiem trupiej czaszki i krótkim, ale sugestywnym ostrzeżeniem – Mine! Ne Prolazite! Generalnie jeśli widzisz, że szlak turystyczny wchodzi na pole minowe nie jest to nic nienormalnego. Można spokojnie nim iść – nie jest to szlak dla „turysty kamikadze” 😉
    2. Via Dinarica nie jest ukończony
    3. Oznakowanie jest bardzo nierówne. Słowenia i większość Chorwacji OK. Problemy są w niektórych pasmach bośniackich. Czarnogóra też była przyzwoita, a w Albanii tez nie wyglądało to najgorzej.
    4. Zgodnie z moimi oczekiwaniami sporym problemem była woda. Najgorzej było w pasie nadmorskim. Bywało tak, że przez wiele godzin nie natrafiało się na źródło ani studnie. Wymagało to taszczenia jej zapasów. Sytuacja była zdecydowanie lepsza po wejściu w pas środkowy/wewnętrzny ale i tutaj zdarzały się kłopoty.
    5. Sporo napociłem się by skompletować wszystkie mapy przed wyjazdem. W Polsce nie znalazłem praktycznie ani jednej mapy użytecznej na VD. Praktycznie każdą mapą poza strefą albańską trzeba kupić przez internet. Najgorzej jest z Bośnią bo rodzima kartografia właściwie nie istnieje oferta zagranicznych wydawnictw jest dosyć skromna. Trzeba się wspomóc sztabówkami jugosławiańskimi lub rosyjskimi. Amerykańskie są gorsze. Nierzadko są zdezaktualizowane i trzeba zasięgnąć języka u tubylców lub „iść na kompas i teren”.
    6. Na koniec wypada wspomnieć, że VD ma kilka wariantów o czym można znaleźć informacje na http://www.summitpost.org/via-dinarica/733319

    Odpowiedz

    1. Dzięki za tak szczegółową odpowiedź. Pól minowych się nie spodziewałem, choć jeśli korytarze w nich są rozbrojone, to trochę uspokaja. Woda w wapiennych górach to także powszechny problem, ze względu na porowate podłoże. Czy mógłbyś tylko napisać jeszcze jaki kłopot był z bośniacką granicą? Z tego, co słyszałem, to akurat dość gościnni ludzie, choć mundurowi w takich miejscach bywają różni.

       Odpowiedz

       1. Już tłumaczę. Via Dinarica przechodzi z masywu Dinara do Kamesznicy. By nie wypaść z sieci szlaków i wybrać jak najmniej zaminowaną drogę wybrałem przejście graniczne znajdujące sie około 40 km na północ od Kamensko. Kamensko jest przejściem normalnym, może z niego skorzystać każdy. Niestetyleży na uboczu VD i niejako skazuje na marsz asfaltem lub łapanie stopa.
          Przejście położone na północ od Kamensko jest przejściem przeznaczonym dla obywateli Chorwacji i BiH. Z internetu dowiedziałem się, że bywa użytkowane przez turystów. No i faktycznie z pomocą polskiego konsulatu w Zagrzebiu udało mi się z Chorwatami dogadać bez kłopotu. Wyszedłem z założenia, że nie muszę ogarniać już drugiej strony. Wszak z drugiej strony jest kanton zamieszkany przez Chorwatów i sprawę uda się załatwić niejako z automatu. Może było w tym za dużo myślenia życzeniowego, może jestem zbytnio przyzwyczajony do otwartych granic UE. Efekt był taki,że na punkcie chorwackim puszczono mnie bez problemu. Niestety mundurowy na punkcie bośniackim był, mówiąc najoględniej, bardzo niemiły. Myślę, że nawet gdybym załatwiał sprawę przez ambasadę/konsula w Sarajewie uczyniłby wszystko by utrudnić mi życie. Facet się uparł i nic nie mogłem zrobić. Nie mogłem przejść granicy tam gdzie chciałem więc zszedłem w potwornym upale do głównej szosy i te 40 km podjechałem stopem. Przekroczyłem granicę w Kamensko bez najmniejszego kłopotu. Nigdzie indziej nie miałem kłopotu na granicy. Jedyne co mnie zaskoczyło to przejście widmo w parku Sutjeska na garnicy BiH i Czarnogóry ale to już zupełnie inna historia…

          Odpowiedz

          1. *Pan burak był wyjątkiem nad wyjątkami – właściwie jedyna osoba, która była dla mnie nie życzliwa na całej mojej trasie! Wszyscy pozostali ludzie, a było ich nie mało, zarówno mundurowi jak i cywile, byli otwarci, gościnni i uczynni.

             Odpowiedz

          2. A możesz napisać coś o przejściuw parku Sutjeska na garnicy BiH i Czarnogóry? Bo szlak przechodzi tam przez pasmo górskie i nie wiem jak do tego podejść?

             Odpowiedz

    2. Mam pytanie – którą część szlaku polecasz na mniej więcej 10 dniową wędrówkę? Pytam pod kątem pól namiotowych / zaopatrzenia / łazienek / jedzenia. Planuję ruszyć na początku września 🙂

       Odpowiedz

14. Dziękuję za fajny artykuł. Ja też trochę chodzę pieszo po lasach i górach, a więc wszystko co się z tym wiąże bardzo mnie interesuje. Moim wielkim marzeniem jest przejście Appalachian Trial. Przez kilka najbliższych lat chcę potrenować na krótszych dystansach ( w tym roku przeszedłem prawie cały GSB – 2 tygodnie – na dłuższy urlop trudno jest się wyrwać z pracy ). Za kilka lat przejdę na emeryturę i wtedy będzie okazja wybrać się do Stanów na 4-6 miesięcy, a więc czas niezbędny do pokonania tak długiego dystansu.
    Właśnie kończę czytać Twoją książkę o przejściu Łuku Karpat ( „Pustka wielkich cisz” ) i zastanawiam się czy jest jakaś szansa na wytyczenie przez te góry trasy podobnej do Appalachian Trial ( półmetrowej szerokości ścieżka ). Chodzi tu głównie o Karpaty w Rumunii i na Ukrainie. Gdyby się to udało to mielibyśmy „swój” wspaniały szlak długodystansowy. Podziwiam Twoje przejście przez prawie niedostępne bezdroża, ale gdyby szlak był wyraźnie wytyczony i „przetarty” to dla ludzi kochających góry mógłby się stać wizytówką naszej części Europy.

    Odpowiedz

    1. Osobiście nie chciałbym, aby była to szeroka arteria, ale ścieżka w sumie już istnieje. Prawie każdym grzbietem gór Rumunii prowadzi szlak, wystarczyłoby połączyć je w całość i oznaczyć jednym kolorem/symbolem. Nie jest to zły pomysł. To znaczy – podoba mi się obecny stan, w którym trzeba wyszukiwać szlak i przejście nim, bo sprawia to, że na przejście Łuku Karpat nie ma bardzo wielu chętnych. Kiedyś pewnie jednak taki szlak zostanie wyznakowany.

       Odpowiedz

15. GR10 i GR11 sa rowniez ciekawa opcja na poznanie francuskiej i hiszpanskiej strony Pirenejow. 🙂

    Odpowiedz

    1. Zgadza się. Opisałem HRP gdyż sam ją przeszedłem i ma ona opinię ciekawszej i bardziej wymagającej drogi, choć ma sporo odcinków wspólnych z GR 10 i 11. Ale dla szukających łatwiejszego terenu będą znakomite.

       Odpowiedz

16. Łukasz ( pozwól, że pomimo tego, że się nie znamy osobiście to będę się do Ciebie zwracał w tak bezpośredni sposób ) wielu z nas marzy o trasach długodystansowych, ale realia życia są nieubłagane. Gdy jest się na etacie, ma się kochaną żonę i córkę na studiach to nie jest to takie proste. Nie chcę się usprawiedliwiać. Nie o to chodzi. Dla mnie 2 – 3 tygodniowy urlop w górach czy uczestnictwo np w rajdzie „Harpagan” ( przejście z kompasem ponad 100 km po lasach w maksymalnie 24 godziny ) jest „świętem” o którym później długo się wspomina. Po takiej imprezie jestem zmęczony i obolały, ale marze tylko o tym, ażeby wrócić na szlak. Nie narzekam, gdy trzeba pomalować płot czy skopać ogródek, żeby tylko żona nie marudziła, gdy znowu założę plecak i zniknę jej z oczu. Dla mnie ważna jest codzienna aktywność fizyczna na świeżym powietrzu. Mieszkam na skraju Borów Tucholskich. Do lasu mam 50 m. Praktycznie codziennie, niezależnie od warunków pogodowych, maszeruję około 1,5 godziny „robiąc” około 10 km. W wolne dni trasa często jest znacznie dłuższa. Do chodzenia próbuję zachęcać również innych ludzi np zorganizowałem „maraton pieszy po lasach” ( około 45 km ) w którym wzięło udział około 20 osób. Nie rezygnując z marzeń o długich trasach na codzień staram się robić to co jest realnie do wykonania.
    Przy okazji dziękuję za podpowiedzi, gdzie warto by się wybrać i jak się do tych wypraw przygotować.
    Gdzieś wspominałeś ( czytałem o tym w którejś z Twoich książek ), że chodziłeś również po Stanach. Gdzie można by więcej o tym poczytać? Poza Polską ten kierunek najbardziej mnie interesuje.

    Odpowiedz

    1. Bardzo dawno i na krótkie dystanse. W zasadzie była to objazdówka przez parki narodowe i rezerwaty środkowego zachodu, składająca się z jednodniowych lub kilkugodzinnych spacerów. Najpowazniejszą rzeczą było zejście w głąb Kanionu Kolorado. W dodatku dawno, bo w 2000 roku.

       Odpowiedz

17. Kolejnym szlakiem pielgrzymkowym jest Via Francigena, początek w Canterbury, a koniec w Rzymie. 1900km.

    Odpowiedz

18. Fajne zestawienie, brawo.

    Ja mogę ze swojej strony polecić jeszcze chyba nie aż tak popularny, momentami dość wymagający szlak w południowej Turcji – Lycian Way – http://cultureroutesinturkey.com/the-lycian-way/, cytując 'The Lycian Way is a 540 km, 29-day way-marked’.

    Robiłem jego malutki fragmencik i było przepięknie, choć latem temperatury sięgają 40 st.

    Odpowiedz

19. Właśnie wróciłem z Izrael National Trial. Idąc z północy na południe. Co prawda całego nie pokonałem. Mając niecały miesiąc pozostał mi 100 km południowy fragment. Muszę przyznać, że jest to bardzo ciekawa i niesamowicie różnorodna trasa. W przyszłym roku zamierzam do dokończyć oraz przejść Jordan Trial w kierunku północnym, po czym pokonać jeszcze kilka dłuższych izraelskich tras.

    Co do szlaków długodystansowych realnych dla przeciętnego urlopowicza, polecam South West Coast Path w Wielkiej Brytanii, no i Turcja w której powstało trochę szlaków historyczno kulturowych, ze Szlakiem Licyjskim na czele. Poza tym, należałoby chyba wspomnieć o istniejących u nas, niestety bardzo słabo opracowane trasy długodystansowe od których można zacząć tę piękną przygodę, np Szlak Kopernikowski.

    Odpowiedz

    1. Dzięki za spostrzeżenia. Ja właśnie dziś zaczynam Izraelski Szlak Narodowy z Ejlatu. Mam nadzieję ukończyć go w Dan pod koniec kwietnia.

       Odpowiedz

       1. To masz masę czasu 😀 Jak zorganizowałeś „ceshowanie” prowiantu na pustyni?? Czy też idziesz z pełnym zapasem żywności?? Mi się udało z Aradu bez aprowizacji przejść do Ramon. Wypatruj po drodze Zosi, gdzieś się błąka po Negevie w stronę Ejlatu 😀

          Za tydzień jadę przejść się South West Coast Path.

          Pozdrawiam

          Odpowiedz

          1. Polaków jeszcze nie spotkałem, ale to już druga osoba, o której od kogoś słyszę. Będę się rozglądał.

             Odpowiedz

20. Świetny tekst, powodzenia w Izraelu!

    Odpowiedz

21. Cześć. Świetny tekst. Czy byłeś może na szlaku Janapar? A może znasz kogoś kto przeszedł Janapar Trail. Bardzo mi zależy na informacjach z Górskiego Karabachu. Pozdrawiam

    Odpowiedz

    1. Jest o nim kilka artykułów w polskim internecie, ale nie znam nikogo, kto przeszedłby go w całości. Ja sam jeszcze tam nie dotarłem.

       Odpowiedz

       1. Namierzyłem Polaków, którzy w tym roku przeszli całość szlaku. Szacun dla nich bo wędrowali z dzieciakiem.

          Odpowiedz

22. Ja nie mam jeszcze doświadczenia, ale marzy mi się przejście drogi wybrzerzem w Portugalii – Rota Vincentina. 450 km.

    Odpowiedz

23. Łukasz, w Japonii nie pomnożyłeś przypadkiem długości przez 10? Ten szlak wzdłuż Pacyfiku według map ma 400 kilka km, a nie kilka tysięcy 😉

    Odpowiedz

    1. Wydaje mi się, że co źródła to inna wartość. Chyba wiele z nich podaje dystans dla jednej prowincji.

       Odpowiedz

24. W Japonii jest także szlark Ohenro na wyspie Sikoku. To licząca 1200 km pielgrzymka.

    Odpowiedz

25. A ja zapalam się do pięknego Cape wrath trail w Szkocji.
    W marzeniach też Slovenian Mountain Trail a w tych odleglejszych Ameryka Południowa i kombinacja Huella Andina z Via de los Parcos.
    Dziękuję za tyle inspiracji!
    Z jeszcze nie wspomnianych tutaj bardzo mnie interesuje Pindos trail w Gracji.

    Odpowiedz

    1. Tej ostatniej nie znałem zupełnie. Dziękuję za podpowiedź, będę o niej pamiętał.

       Odpowiedz

    2. Huella Andina to niestety porzucony projekt. Brak funduszy skończył się zamykaniem odcinków, a co za tym idzie zarośniecie niektórych części do takiego stopnia , że bez maczety się nie da. Ten drugi szlak o którym piszesz to pewnie Ruta de los Parques, niestety jest to droga samochodowa która powstała żeby połączyć parki narodowe. Błędnie rozreklamowana jako długodystansowa trasa piesza.

       Odpowiedz

26. Shikoku to najmniejsza i najsłabiej zaludniona z czterech głównych wysp Japonii. Wyspa lasów, gór i niezliczonych świątyń. Znana głównie z pielgrzymki Shikoku Henro podczas której odwiedza się 88 buddyjskich świątyń. Shikoku Henro jest jednym z najstarszych szlaków na świecie, a jego długość wynosi około 1200 km.
    Łącznie w Japonii spędziłem pięć tygodni, podróżując pieszo, autostopem i szybką koleją (shinkansenem). Odwiedziłem każdą z 88 świątyń na Shikoku (otrzymałem certyfikat potwierdzający) oraz miasta Hiroszimę, Kobe, Kioto i Tokio. Wszedłem na wulkan Fudżi oraz uczestniczyłem w festiwalu fajerwerków i Awa-Odori. Na koniec zmroziła mnie informacja o nadciągającym tajfunie i paraliżu komunikacyjnym, ale to już historia na dłuższą opowieść.
    Więcej informacji na blogu, a już niedługo film z wyprawy.
    https://zahoryzontdomu.blogspot.com/p/2019-japonia.html

    Odpowiedz

27. Prawdopodobnie w tym roku na jesien postaram sie ugryzc GPT – Greater Patagonia Trail. Nie latwe to zadanie, ale z odpowiednim przygotowaniem i wyprzedzeniem jak najbardziej wykonalne dla dowiadczonego trekkera. Zastanawiam sie, czy zdazyl przemierzyc go juz jakis Polak? Gdyby ktos mial na ten temat informacje, prosze pieknie o odpowiedz 🙂

    Przepraszam za brak polskich znakow, pisze z pracy z Islandzkiej klawiatury 🙂

    Odpowiedz

    1. GPT nie został jeszcze zdobyty w jednym sezonie, a w dwóch sezonach jak do tej pory przeszły go tylko dwie osoby. W ostatnim sezonie 19/20 prawie udało mi się go przejść razem z mężem. Przeszliśmy 2660 km z 3000. Niestety koronawirus zatrzymał nas na ostatnim odcinku. Trochę szkoda, bo mieliśmy jeszcze jakieś dwa miesiące pogody przed sobą i jak się śmieliśmy nic już nie mogło nas zatrzymać 😉

       Odpowiedz

    2. Ogólnie to bardzo polecam, szlak naprawdę wymagający, ale zarazem niesamowity. 🙂

       Odpowiedz

28. Hej, masz błąd w linku do trasy janapar w Karabchu: http://www.janapartrail.org/wiki/Main_Page – ten jest poprawny. Ten który masz zalinkowany prowadzi do jakiejś azjatyckiej stronki 🙂

    Odpowiedz

    1. Zmieniłem, dziękuję!

       Odpowiedz

       1. Dorzucił bym do tej listy jeszcze England Coast Patch 2,795 mil, jest to nowość na ukończeniu, która miała zostać oficjalnie otworzona w 2020 roku, ale coś im się przeciąga.

          Odpowiedz