Przejście irańskiego Zagrosu
Celem wyprawy było przejście, jesienią 2014 roku, irańskiego łańcucha gór Zagros. Wyruszając z miasta Tabriz, na północny kraju, po przejściu około 2300-2500 kilometrów przez góry i pustynie, dotarłem do wybrzeży Oceanu Indyjskiego. 76-dniowy marsz był prawdopodobnie pierwszym w historii przejściem tych gór w całości.
Iran odwiedziłem w 2011 roku, w drodze przez Azję i już wtedy zrobił na mnie wielkie wrażenie historią, kultura, gościnnością Irańczyków oraz zafascynował swoją niejednoznacznością i trudną sytuacją polityczną, w jakiej się znajduje. Był jednym z najgościnniejszych miejsc w drodze z przez Azję. Obiecałem sobie wówczas, że do niego wrócę. Pomysł ten skrystalizował się ponad 3 lata później. Moim celem był powrót do Iranu i przejście Zagrosu, a w drodze przez te góry spotkanie z ich mieszkańcami, do dziś prowadzącymi tryb życia wędrownych nomadów. Górskie narody Zagrosu: Kurdowie, Lurowie, Bachtiarzy i Kaszkajowie, choć w większości osiadli, wciąż kultywują swoja tradycję i utrzymują odrębność, także językową, od reszty Irańczyków.
Wędrówka przez Zagros oznaczała tygodnie spędzone wśród pustkowi i pustyń, marsz w temperaturze przekraczającej 35 stopni, brak wody i szlaków. Ale także niespodziewane ataki zimy, forsowanie zaśnieżonych przełęczy, mróz, czasem głód, a także dwukrotne aresztowanie. A nade wszystko – spotkania z mieszkańcami Iranu, niezmiennie życzliwymi i gościnnymi. Przejście Zagrosu było jedną z moich najtrudniejszych wypraw, wymagająca wydobycia nieuświadomionych wcześniej pokładów sił, uporu i odwagi.
Owocem tej wędrówki jest książka „Pieszo do irańskich nomadów”, która ukazała się nakładem wydawnictwa „Muza”.
