Plecak w deszczu – jak chronić bagaż przed przemoczeniem

Znasz to prawdopodobnie z doświadczenia: pogoda na szlaku zmienia się, wyciągasz więc wodoodporne ubrania, a na plecak naciągasz dodatkowy pokrowiec. Zła pogoda trwa jednak długo i już drugiego dnia wnętrze Twojego plecaka przypomina gąbkę, ubrania są wilgotne, a śpiwór można wyżymać. Jak temu zapobiec?

Spakowanie plecaka tak, by po całym dniu wędrówki w deszczu bagaż był suchy, nie jest bardzo trudne. Wymaga jedynie kilku drobiazgów oraz przemyślanego umieszczenia sprzętu tak, by wyciągając jakiś element pozostałe nie były narażone na kontakt z wodą.

Po pierwsze: zapomnij o wodoszczelnych plecakach. Istnieją, jednak są na ryku bardzo wąską niszą. Zdecydowana większość modeli, jakie znajdziesz w sklepach, wykonana jest z materiałów, które odeprą atak krótkiego deszczu, ale nie poradzą sobie z długim załamaniem pogody.

Po drugie: nie ufaj pokrowcom przeciwdeszczowym. Wręcz namawiam do zostawienia ich w domu. Ich skuteczność także nie jest duża, opinająca plecak płachta hałasuje i stawia opór na wietrze, ma też paskudną skłonność do zaczepiania o gałęzie. Wiele osób je lubi. Ja zdecydowanie nie i już od lat z nich rezygnuję.

Jak więc sprawić, by plecak był nieprzemakalny? Najprostsze rozwiązanie to sprawić, by wodoszczelny był nie materiał wierzchni plecaka, ale to, co pod nim. Jeśli plecak zamoknie – trudno, to tylko plecak. Ważne, aby jego zawartość pozostała nienaruszona. Najprostszą metodą jest pakowanie wszystkiego co mamy w torebki. Przez lata zabezpieczałem w ten sposób swój bagaż, zabierając w góry kolekcję kilkunastu torebek i kolejnych kilku zapasowych. Klasyczne foliówki są jednak nietrwałe i szybko drą się, zostawiając użytkownika z kupą zbędnego plastiku. Aby ograniczyć ich ilość, zabezpieczałem tylko te elementy bagażu, które tego wymagały: śpiwór, ubrania, mapy, aparat. Namiot spoczywał w bagażu luzem, co sprawiało, że w deszczowy wieczór wyciągałem go z plecaka już przemoknięty, a wilgotne rzeczy parowały wewnątrz mojego schronienia.

Sposób na ochronę bagażu przed deszczem okazał się bardzo łatwy, a jednak wypracowałem go latami. Nie jest on oczywiście jedynym możliwym, u mnie jednak sprawdza się najlepiej.

Na każdą wycieczkę w góry, od dwudniowej po wielomiesięczną, pakuję mocne (to ważne!) worki foliowe: 2 mniejsze i 1 duży. Nie nietrwałe torebki z supermarketów, ale grube i wytrzymałe pakunki. Te mniejsze to solidne reklamówki (bardzo dobrymi częstuje mnie znajomy sklep muzyczny 🙂 ). Te większe to, sprzedawane w sklepach budowlanych, worki na gruz. Są wytrzymałe na rozciąganie i przebicie, unoszą ciężar ponad 20 kg i są całkowicie wodoszczelne. Do wypełnienia 50-litrowego plecaka niezbędny jest worek nieco większy, około 70-litrowy. Aby spakować mój największy plecak, 105-litrowy, wybieram wersję worka 120 litrów.

Oprócz takiego zestawu zabieram też 5-litrowy wodoszczelny pokrowiec firmy JR Gear. Rolowany na podobieństwo worka żeglarskiego, jest bardzo trwały mechanicznie.

Zestaw taki widzisz na zdjęciu poniżej. Pośrodku znajduje się plecak Treksport Tibet XT 55. Jest to nowsza i nieco odchudzona wersja modelu, z którym w 2013 roku przeszedłem Łuk Karpat.

Wędrując przy dobrej pogodzie trzymam mój zestaw wodoszczelnych worków w kieszeni na froncie plecaka. Gdy pogoda jest niepewna, pakuję do nich sprzęt.

Na dnie ląduje śpiwór, szczelnie spakowany w rolowanym worku. Objętość 5 litrów to tyle, by zmieścić tam 3-sezonowy śpiwór puchowy, dający komfort w okolicach -5 stopni. Jeśli kroi się przygoda zimowa, zabieram duży śpiwór, który trafia do podobnego, także rolowanego, 15-litrowego pokrowca. Obok śpiwora, na dnie, ląduje apteczka, zamknięta w hermetycznym pudełku.

Gdy śpiwór spoczywa już na dnie, wypełniam plecak dużym workiem, układając w nim cały sprzęt. Jedzenie, ubrania, namiot, kuchnia – niemal całe wyposażenie trafia do środka. Zachowuję przy tym zasadę pakowania ciężkich rzeczy wyżej i blisko pleców. Dzięki temu środek ciężkości bagażu układa się najwygodniej. Gdy całe wyposażenie jest już spakowane, kilka razy zwijam otwór worka, by nie przepuścił ani kropli wody. W tej chwili mój sprzęt jest już bezpieczny.

W czasie deszczu kluczowe jest zachowanie suchej zmiany bielizny i ubrań. Skarpety czy bluza lądują więc w dodatkowej, mniejszej torbie i dopiero tak zabezpieczone trafiają do dużego worka w plecaku. Mam więc pewność, że choćby trafiła mi się przypadkowa kąpiel w rzece, zawsze mam coś suchego do przebrania.

Nawet gdy pogoda jest parszywa, nie mogę wykluczyć, że zechcę zrobić kilka zdjęć. Torbę z aparatem wkładam więc do drugiej mniejszej torby, starannie zawijam i umieszczam na wierzchu bagażu. Na zdjęciu poniżej jest to nieduży, biały pakunek.

Na samej górze ląduje to, co niezbędne podczas każdej wędrówki: jedzenie i woda. Te nie muszą być zabezpieczone przed przemoknięciem. Między nimi spoczywa też często mapa, wsunięta w foliową koszulkę formatu A2. Oraz, oczywiście, kurtka i spodnie przeciwdeszczowe, o których pisałem kilka tygodni temu.

Tak spakowany plecak nie jest więc zabezpieczony mnóstwem nietrwałych torebek. Nie ma też jednego, wielkiego worka, przez który musiałbym przebijać się w poszukiwaniu jakiegoś drobiazgu. Nawet w ulewie mogę zdjąć plecak i jednym ruchem wydobyć czekoladę, butelkę wody, mapę czy aparat, nie wpuszczając ani kropli do reszty mojego zestawu. Plecak nie jest zabezpieczony żadnym pokrowcem – i bardzo dobrze! Na zdjęciu możesz zauważyć, że mój model pozbawiłem klapy. Jego otwieranie jest teraz dużo łatwiejsze, a waga spadła o 250 gramów. Dodatkowy zestaw worków waży mniej niż połowę tego. W czasie deszczu materiał plecaka nasiąka wodą, ale nie ma to znaczenia.

Karimatę trzymam na zewnątrz, nie zabezpieczając jej przed deszczem. Ta, której używam – model RidgeRest – wykonana jest z pianki o zamkniętych porach i nie nasiąka wodą.

Rozbijanie biwaku w deszczu jest łatwe. Gdy się zatrzymuję, wyciągam z plecaka drobiazgi leżące na wierzchu i szybkim ruchem wydobywam namiot lub płachtę, który spoczywa tuż pod zamknięciem worka. Rozstawiam schronienie i wchodzę do suchego wnętrza. Rozkładam karimatę i śpiwór, po czym wydobywam z worka kolejne potrzebne rzeczy: paliwo, kuchenkę, jedzenie. Także nocą mój wodoszczelny worek jest jednak przydatny. Gdy boję się, że namiot lub płachta przemokną, całe wyposażenie chowam w nim. W ten sposób, choćby mój dach nad głową poddał się pod naporem żywiołu, sprzęt pozostaje suchy.

Rano pakuję plecak. Nową porcję jedzenia i wody na kolejny dzień wyciągam jeszcze w namiocie, by włożyć na wierzch plecaka i mieć je pod ręką w ciągu dnia. Dzięki temu nie muszę otwierać worka w deszczu, szukając czegoś na ząb podczas postoju. Gdy całe wyposażenie jest spakowane do worka, a worek do plecaka, mogę bezpiecznie wystawić bagaż na zewnątrz. Jeśli poranek jest ładny, suszę moje schronienie.  Jeżeli widoków na poprawę pogody nie ma, zwijam namiot/płachtę, ALE tym razem nie chowam ich do worka! Przesiąknięte wodą od razu zamoczyłyby resztę sprzętu. Tym razem lądują one w górnej części plecaka, obok torby z aparatem i zostają tam do czasu, aż będę mógł je wysuszyć… lub do kolejnego mokrego biwaku. I tak w kółko.

Proste? Bardzo. Jedynym nawykiem, jaki musiałem sobie wyrobić, jest zabieranie na szlak kompletu worków oraz takie pakowania bagażu, by w poszukiwaniu potrzebnego drobiazgu nie narażać na zmoczenie całej reszty.

Koszt kilku mocnych, wodoszczelnych worków jest tańszy, niż pokrowiec przeciwdeszczowy. Ich zestaw starczy nawet na kilka sezonów. Daje też niemal 100-procentową wodoodporność bagażu. Z pewnością nie jest to jedyny możliwy system, ale najlepszy jaki dotychczas wypracowałem. Jeśli masz swój – chętnie przeczytam.